David van Rosmalen 

Keuzevrijheid. Dat heb je toch wanneer je anders had kunnen doen, als je dat had gewild? Of is er misschien toch sprake van determinisme, vraagt David zich af. Want had je in die gevallen ook iets anders kunnen willen? Tja, als je niet weet wat je wil, zoals hij, maakt het allemaal niet zo veel uit. 

David voelt zich overduidelijk thuis op het podium. Hij kan ontzettend veel en weet het allemaal te gebruiken in een kort, coherent en solide cabaretprogramma met een sterk begin en een sterk eind: hij is muzikaal, scherpzinnig en kan goed uit voeten met taal. Zo lijkt hij op de beste Nederlandse comedians; we zien de fysieke stijl van Kasper van der Laan, het absurdisme van Henry van Loon, de nerdrap van Lisa Ostermann, de gedichte woordgrappen van Herman Finkers en de filosofische touch van Tim Fransen. 

Ontzettend knap dat deze festivaldeelnemer het niveau van dit soort grootheden weet te evenaren. We zien ook eigenheid in zijn hooghartige sarcasme en virtuoze woordkunst. 

Bob Koomen 

Nihilistisch cabaret – zo laat de stijl van Bob Koomen zich misschien wel het best omschrijven. Wat zijn we nu eigenlijk wijzer geworden van een half uur met deze betweterige niksnut, die naar eigen zeggen mensen met een dwarslaesie een half jaar lang ongestraft kon martelen? Voor Bob is de wereld een volkomen absurd systeem, wat hem een schijnbaar onuitputtelijke bron aan bijzonder komische gedachten oplevert. De bijdehante nitwit heeft zijn twijfels over de realiteit en maakt met zijn stelligheid ook zijn publiek aan het twijfelen. Dat een kip élke dag een ei maakt – dat is toch eigenlijk iets heel aparts? Zo laat hij zien dat een nieuwe gedachte niet altijd heel diepgravend hoeft te zijn om indruk te maken. 

We zijn onder de indruk van zijn beheersing van minder voor de hand liggende humor, zoals de vele onvoorspelbare wendingen die zijn verhalen nemen. Het terugkerende alternatief voor ‘stop, politie’, of de plotse stap terug een sollicitatiegesprek in, maken van de tussenliggende anekdotes één grote bijstelling. 

We vragen ons wel af hoe een avondvullend programma eruit zou moeten zien – blijft de bijdehante verwonderact zonder enig uitzicht op een waargebeurd element een hele avond leuk? De bijzonder goede vondst van een bericht van zijn sponsor, midden in de voorstelling, doet vermoeden dat Bob daar nog wel wat goede ideeën over heeft. 

Yara Piekema 

Beginnen – van het idee alleen al krijgt Yara Piekema een zure smaak in de mond. In haar voorstelling zien we haar inventief worstelen met uitstelgedrag. Komen bij andere kandidaten vergelijkingen met andere cabaretiers op, Piekema is uniek, fris en maakt nieuwsgierig. 

Ja, deze ineengedoken bijna-dertiger intrigeert – haar programma is nog ongepolijst, maar ze is onmiskenbaar grappig, zoals ze met een hoekige balletbeweging haar vingers uitstrekt naar een bakje m&m’nm’nm’nm’s. Die grootse dromen over aanschuiven bij Eva Jinek maken zichzelf natuurlijk niet zomaar waar en de gedachtekronkel dat beginnen met roken (het enige waar iedereen altijd mee wil stoppen) daarbij gaat helpen, zorgt voor verfrissend materiaal. De theaterstructuur die ze hanteert, heeft ook nadelen: de voice-over die haar uiteindelijk over de streep trekt, neemt relatief veel tijd in beslag, waardoor het programma een spetterend einde mist – daar zou een langere show minder last van hebben. 

Soms missen dit soort dichtgetimmerde programma’s de benaderbare charme van een klassiek cabaretoptreden, maar dat gebeurt niet bij Piekema. We zien haar losjes reageren op de zaal, haar ongemak prettig zichtbaar. We denken dat dit natuurtalent veel groeipotentie heeft en ze met haar eigenheid echt iets toevoegt aan het huidige cabaretlandschap.