Interview
Musicalactrice Jeannine la Rose vindt zichzelf eíndelijk genoeg: ‘Ik heb de mooiste jaren van mijn leven verspild aan me druk maken over hoe ik eruitzag’

In haar eerste solovoorstelling Genoeg?! vertelt, speelt en zingt musicalactrice Jeannine la Rose haar levensverhaal. Het is een vrolijke show over serieuze onderwerpen. ‘Mijn moeder zegt eigenlijk: ik vind jou wel leuk, maar het zou nog beter zijn als je tien kilo afvalt, andere kleding koopt en minder aandacht vraagt. 

Mike Peek 7 juni 2024, 03:00

Jeannine la Rose: ‘Mijn zwakte is dat ik gauw denk dat ik anderen verveel. Dat ik te veel ben. Zo ben ik opgegroeid. Daarom is deze voorstelling helend voor me. (’Beeld Melissa Schoemacher)

La Rose moet Nederlands kampioen brasa’s geven zijn. Na een try-out in het Bijlmer Parktheater gaat ze de hele foyer door om iedereen die wil eens flink te omhelzen. De grijns is niet van haar gezicht te krijgen. En dat terwijl ze het podium tien jaar geleden eigenlijk vaarwel had gezegd. 

“Ik dacht: Jeannine, ga een normaal leven leiden,” vertelt La Rose als al haar fans eenmaal zijn geknuffeld. “Ik werd altijd gevraagd voor kleine rollen. De tante, de oma, de ‘black girl’ ergens linksachter. Ik vond het vak leuk genoeg om dat vol te kunnen  houden, maar ik wilde kinderen. En de mannen in mijn leven vonden het maar ingewikkeld dat ik op het podium stond. ‘Je bent er nooit,’ zeiden ze dan. Of: ‘Je bent te zelfstandig, je hebt mij niet nodig.’ Ik kreeg ook vaak het verwijt dat ik deed wat ik leuk vond, terwijl zij de hele dag achter een computer zaten. Alsof dat mijn schuld was.” 

La Rose ging zangles geven en bereidde zich voor op het moederschap. Dat was haar niet gegund. Een deel van de voorstelling gaat over het kind dat er niet kwam. “Dat was een heel vervelende tijd. Ik was alleen maar bezig met zwanger worden. Inmiddels heb ik drie partners gehad met kinderen. Ik heb van allemaal gehouden, maar denk nu ook: wat een werk. Ik ben me af gaan vragen waaróm ik
destijds eigenlijk zo graag kinderen wilde. Waarschijnlijk hing die wens deels samen met het verlangen om erbij te horen. Iedereen kreeg ze en ik zag alleen de roze wolk. Nu zie ik ook die schreeuwende koters en de moeders met slaapgebrek.” 

Afootje 

Voor Genoeg?! deed La Rose onderzoek naar haar familie in Suriname. Zo kwam ze veel te weten over haar overgrootmoeder, ook wel ‘afootje’ genoemd. Dat háár oma nog tot slaaf gemaakte was geweest, bijvoorbeeld. “Voor afootje was zwart zijn een vloek. In de tijd van de slavernij werden zwarte vrouwen gewoon gebruikt om nog meer tot slaaf gemaakten te produceren. Daarom vond ze het belangrijk dat haar dochters met een witte man zouden trouwen. Hoe lichter het nageslacht, hoe beter zij het zouden krijgen.” 

Dat idee leefde ook nog in de generaties daarna. “Mijn moeder dacht: om een goede man te vinden moet je slank zijn, glad haar hebben en niet te uitbundig doen. Dan pas je in het perfecte plaatje. Maar ik ben gewoon bol. Ik heb ik weet niet hoeveel diëten gevolgd, maar mijn vader was een grote man van twee meter.” Lachend: “Dan had mijn moeder een kind moeten krijgen met een scharminkel.” 

Die vader zag ze alleen op zaterdag. Hij  bleef achter toen La Rose in 1989 op 10-jarige leeftijd naar Nederland emigreerde. “De situatie in Suriname was vreselijk en mijn moeder wilde een betere toekomst voor mij. Ze heeft letterlijk kromgelegen voor ons. Daar ben ik enorm dankbaar voor en ik wil niets liever dan haar gelukkig maken. Maar ze moet me wel kunnen nemen zoals ik ben. Ze zegt eigenlijk: ik vind jou wel leuk, maar het zou nog beter zijn als je flink afvalt, andere kleding koopt en minder aandacht vraagt. Ik vind het juist belangrijk om jezelf te mogen zijn.” 

La Rose bereikte haar bodem een jaar of tien geleden op Curaçao. “Ik weet nog dat ik naar de zee keek en dacht: ik ben hier helemaal klaar mee. Ik stond op het mooiste eiland ter wereld en voelde me alleen maar eenzaam en kapot. Mijn lichaam gaf me niet wat ik wilde en ik had niemand om mijn verdriet mee te delen. Het heeft me drie, vier jaar gekost om op te krabbelen. Toen werd ik ook voor het eerst echt verliefd op een man. Vroeger zocht ik altijd een vader.” 

Comeback 

Regisseur Koen van Dijk bood haar in 2018 een belangrijke rol aan in The Color Purple, waar ze een Musical Award mee won. Dat was het begin van een comeback, die ook grotere rollen in onder meer
The Bodyguard en Boni opleverde. Bovendien zette Van Dijk haar op het spoor van een solovoorstelling, waarin La Rose helemaal zou kunnen zijn wie ze wil. Zelfacceptatie is dan ook het belangrijkste thema. “Als ik nu foto’s van vroeger zie, denk ik: ik wás helemaal niet dik. Ik heb de mooiste jaren van mijn leven verspild aan me druk maken over hoe ik eruitzag. Dat zie je ook bij de jonge meiden van nu, met hun opgespoten lippen en botoxhoofden. Zo zonde. Ik hoop dat mensen mijn voorstelling zien en denken: ze heeft gelijk. Het is mooi zo, ik ben klaar. Ik ben genoeg.” 

La Rose speelde de voorstelling voor het eerst in het Werftheater in Utrecht. “Ik dacht dat ik doodging. Echt: Why the fuck am I doing this? Wat kan het publiek mijn levensverhaal nou schelen? Mijn zwakte is dat ik gauw denk dat ik anderen verveel. Dat ik te veel ben. Zo ben ik opgegroeid. Daarom is deze voorstelling helend voor me. Ik kan soms nog steeds niet geloven dat mensen speciaal voor mij naar het theater komen. En na afloop op me wachten voor een dikke brasa.” 

Genoeg?! gaat op 9 juni in première in het DeLaMar Theater