Rechtenvrij interview Janke Dekker “Ik volg gewoon mijn hart”
Lead:
Met “Ik volg gewoon mijn hart”, maakt Janke Dekker samen met pianist Erik Vlasblom de tot nu toe meest persoonlijke voorstelling in haar ruim zevenendertigjarige carrière.
Rode draad in de voorstelling zijn songs van Barbra Streisand.
Waar gaat de voorstelling over?
De voorstelling gaat over vallen en opstaan en hoe muziek daarbij een rol kan spelen. En dan vooral de muziek van Barbra Streisand.
Dat is nogal breed, toch?
Ja, maar daar komt het wel op neer. Ik heb een bizarre tijd achter de rug. Mijn man en ik werden gecanceld door een krantenartikel en de mediahype die daarna ontstond was bizar. We leefden een jaar lang in onzekerheid of zoals een goede vriendin het verwoordde; “je leeft in een wereld met ander licht”. Hierdoor kwam het theaterprogramma wat klaarstond om in reprise te gaan in een heel andere context te staan. De relevantie van het oorspronkelijke idee (hoe verder na corona) was er niet meer. Maar door alles wat ik meemaakte, ontstond er wel een nieuwe noodzaak.
Wat was die noodzaak?
Door wat ons overkwam begon ik te twijfelen aan alles en iedereen en ook aan mezelf. Essentiële vragen als: Wie ben ik eigenlijk? Waar sta ik voor? Hoe overleef ik dit?
Je uiten was heel moeilijk want zodra je ook maar iets zei was dat de aanleiding voor veel media om weer over je heen te buitelen. Ik begon dus om alles van me af te schrijven en aangespoord door mijn impresariaat werd dat een voorstelling. Terug naar wat ik het liefst doe en wat me gelukkig maakt; zingen.
Via de liedjes uit mijn jeugd doorloop ik mijn leven en de lessen die ik heb meegekregen. Muziek was altijd belangrijk. Ik zong graag en vond daarin altijd een escape. Ik heb voor elk moment in mijn leven wel een lied wat me ergens aan herinnerd of wat me altijd weer weet op te peppen of te troosten en wat helemaal leuk is; door mijn pianist werd ik aangespoord om ook zelf liedjes te gaan schrijven en dat heb ik gedaan. Kortom, mijn creativiteit werd mijn redding.
Waarom juist songs van Barbra Streisand?
‘Barbra’ was een rolmodel voor me. Een sterke onafhankelijk vrouw. De persoonlijke omstandigheden in haar jeugd tonen veel overeenkomsten met die van mij. Ook zij groeide op in een atypisch gezin. Zonder daar nu te diep op in te gaan: wat mij in haar aansprak was – behalve die prachtsongs- haar kracht, haar doorzettingsvermogen. Haar levenslessen. Ze liet zien dat je een obstakel in je leven niet alleen als hindernis kunt zien, maar ook als iets dat je verder brengt in je persoonlijke ontwikkeling. En juist dat laatste heeft mij het afgelopen jaar ontzettend geholpen.
Is het erg privé?
“Ik sta nu 37 jaar op de planken, en dit is mijn meest persoonlijke voorstelling ooit." En toch gaat het tegelijkertijd over vragen die universeel zijn, waarin veel mensen zich herkennen en die iedereen op zeker moment in het leven heeft: schik je je naar datgene wat van je verwacht wordt, door de maatschappij, door je omgeving, door je naasten, of heb je de moed om je hart te volgen, met alle onzekerheden en mogelijke consequenties van dien? Moed te hebben, in de wetenschap dat de gevolgen niet fijn zijn. Maar ook vragen zoals: hoe gaan we tegenwoordig met elkaar om? “Waarom praten we zo weinig met elkaar, maar wel veel over elkaar en waarom zo negatief?”
Zware kost dus?
Nee, het is niet enkel kommer en kwel. Er is ruimte voor een lach, relativering is heel belangrijk. Te kunnen lachen om het leven is een groot goed. Hoe pijnlijker iets is, hoe belangrijker de heling van een lach kan zijn. "Ja, dat schiet er zo even bij me uit nu, haha, maar het is wel zo, is mijn ervaring.”
En hoe verlaat het publiek het theater na de voorstelling?
“Ik hoop… met een warm gevoel." Dat mensen genieten van de liedjes van Streisand. Die heb ik wel voor deze voorstelling vertaald. De originele teksten zijn natuurlijk geniaal, maar om zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven zing ik ze deze keer in mijn eigen taal, in het Nederlands.
